Delfiny zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej. Często przebywają w gromadach (stadach) od kilku do kilkuset osobników, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Mają zdolność do echolokacji, a przynajmniej jeden gatunek (Sotali guianensis) także do elektrorecepcji. Porozumiewają się za pomocą dźwięków, określanych jako język delfinów.
Ponieważ delfiny oddychają powietrzem atmosferycznym, nie mogą pozwolić sobie na długotrwały sen pod wodą. Zaadaptowały się więc do wodnego życia w ten sposób, że ucinają sobie 15 - 20 minutowe drzemki podczas których tylko jedna półkula mózgu śpi.
Podczas takiej drzemki delfin może normalnie pływać, oddychać i wypatrywać zagrożeń.
W ten sposób odnajdują się w otaczającym je środowisku. Emitując dźwięki o wysokiej częstotliwości nasłuchują powracającego do nich echa i na jego podstawie budują "mapę" przestrzeni. Wykorzystują echolokację również do znajdowania pokarmu i polować.
Delfiny polują w stadach i odżywiają się rybami, kalmarami i skorupiakami.
Dieta różni się w zależności od gatunku i miejsca jego występowania. Za podstawę ich menu służą ryby i kalmary, które są zarazem źródłem wody ze względu na dużą jej zawartość w ciele tych zwierząt. Ponieważ delfiny nie piją, cała przyswajana przez nie woda pochodzi z pokarmu.
Choć same należą do delfinowatych, nie przeszkadza im to w polowaniu na mniejszych kuzynów.
Mogą wydawać komunikaty za pomocą ruchów ogona, sposobu pływania lub przybierania określonych poz. Oprócz tego mają bogaty język składający się ze specjalnych klików i gwizdów o wysokiej częstotliwości. Za pomocą dźwięków mogą informować się o niebezpieczeństwie, pokazywać swój stan emocjonalny lub przywoływać młodsze, niesforne delfiny do porządku.
Większość z nich żyje w płytkich wodach oceanicznych w strefie tropikalnej.
Więzi w grupach nie są stałe, delfiny co jakiś czas przechodzą z jednej grupy do drugiej. W warunkach obfitości pokarmu grupy delfinów mogą okresowo łączyć się ze sobą w supergrupę, której liczebność jest w stanie przekroczyć tysiąc osobników.
Najdłużej żyjącym w niewoli okazem był Nana, mieszkającym w akrwarium Shimoda w Japonii. Delfin ten dożył sędziwego wieku 47 lat.
Poluje się na nie z nagonką i zabija za pomocą harpunów. Pomimo dość wysokiej zawartości rtęci w mięsie tych ssaków nie stwierdzono dotychczas szkodliwego wpływu spożywania delfiniego mięsa na ludzkie zdrowie.
Do pływania używają ogona i tylnej części ciała, która napędza zwierzę. Płetwy piersiowe służą zwierzęciu jedynie do sterowania, natomiast płetwa grzbietowa pełni funkcję stabilizacji.
Ten endemiczny gatunek żyje w Nowej Zelandii wokół Wyspy Południowej i na zachód od Wyspy Północnej. Największy dotychczas zmierzony osobnik miał 150 cm długości i ważył 57 kg.
Lew jest bardzo dużym kotem, ustępującym rozmiarami jedynie największym podgatunkom tygrysa. Masywne ciało z czterema potężnymi, silnie umięśnionymi łapami, zakończonymi ostrymi pazurami, wyposażone w silne szczęki jest doskonale przystosowane do powalania i zabijania nawet bardzo dużych zwierząt.
Tygrys (Panthera tigris) to największy drapieżnik z rodziny kotów. Ma masywne, muskularne i bardzo gibkie ciało. Tygrys ma sierść krótką, lśniącą i gładką. W okolicach chłodniejszych ma dłuższe, gęste, puchowe podszycie.
Kształt pyska psa sugeruje, jak długo będzie żył. Psy o ostrych, spiczastych pyskach, które wyglądają bardziej jak wilki zazwyczaj dłużej żyją. Z kolei psy o bardzo płaskich pyskach, takie jak buldogi, często mają krótsze życie. Poznajcie najlepsze ciekawostki o psach.
Website Builder Software